De behandeling van een trage schildklier bestaat uit het herstellen van de concentratie thyroxine, een schildklierhormoon dat ook bekend staat als T4.
De T4 wordt gegeven in plaats van T3 omdat T4 een betere halfwaardetijd heeft. Bovendien transformeert het lichaam een deel in T3. Dus de T3 hoeft niet vervangen te worden.
Doordat er nog geen genezing mogelijk is, is de behandeling van een trage schildklier is levenslang. Er zijn enkele uitzonderingen. En met de juiste dosis hebben patiënten geen beperkingen van hun activiteiten.
Vaststellen van de juiste dosis
Om de juiste dosis vast te stellen, moet de arts een evaluatie van de patiënt uitvoeren op basis van:
- Gewicht
- Leeftijd
- Klinische geschiedenis
Na het vaststellen van de dosering zal de arts na 6 tot 8 weken opnieuw tests laten uitvoeren om de niveaus van T4 en TSH in het bloed te meten. Het thyreotropine of TSH is het stimulerende hormoon van de schildklier. Het wordt geproduceerd in de hypofyse om de productie van schildklierhormonen te reguleren.
Als de test niet overeenkomt met de fysiologische omstandigheden dan zal de arts vervolgens de dosering van het medicijn wijzigen om de gewenste resultaten te verkrijgen.
Het geneesmiddel met de beste resultaten is levothroxine. Dus dit moet worden voorgeschreven in de laagst mogelijke dosis die voldoende is om de niveaus van T4 te herstellen.
Overwegingen
Er zijn enkele concrete gevallen waarbij de dosering wordt aangepast om specifieker te zijn voor een effectieve behandeling van een trage schildklier:
- Mensen ouder dan 60 jaar: de dosis voor deze patiënten moet lager zijn dan voor jongere mensen. De aanpassing moet geleidelijk gebeuren om hartproblemen te voorkomen.
- Zwangerschap: vrouwen die zwanger zijn, moeten een aangepaste dosis krijgen.
- Zuigelingen, kinderen en adolescenten: moeten periodieke controles hebben. De dosis moet minder zijn dan voor volwassenen en moet gebaseerd zijn op het gewicht van de patiënt.
- Sommige patiënten hebben schildklierkanker gehad. Deze mensen moeten levothyroxine gebruiken om de mogelijkheid te voorkomen dat de hypofyse TSH produceert. Zonder die mogelijkheid zal de schildklier niet groeien. Het vermindert ook de kans op de terugkeer van kanker. Er moeten vaker medische onderzoeken worden gedaan om problemen met de botten en het hart te voorkomen.
Aanbevelingen
Experts bevelen een reeks stappen aan voor de behandeling van een trage schildklier. Dit zijn onder andere:
- Als iemand overgaat op een ander geneesmiddel dan moet de patiënt opnieuw tests laten doen.
- Patiënten moeten het geneesmiddel op een lege maag innemen. Voedsel kan namelijk de absorptie van het geneesmiddel verstoren, vooral voedsel die rijk is aan soja en vezels.
- Hoewel de symptomen kunnen verbeteren, moeten patiënten niet stoppen met het gebruik van het geneesmiddel voordat zij een arts raadplegen.
- Wees voorzichtig met voedingssupplementen of medicijnen die zich aan galzuur binden. Artsen raden aan om na het innemen 4 uur te wachten met het toedienen van de behandeling.
- Zorg voor een uitgebalanceerd dieet. Patiënten met een trage schildklier hebben de neiging om aan te komen. Daarom is een dieet met weinig vet en rijk aan fruit en groenten het beste.
Let op de volgende symptomen:
- Snel gewichtsverlies
- Zweten
- Rusteloosheid of trillingen
- Hartkloppingen
Dit zijn typische symptomen voor overactieve schildklierhormonen.
Een te snel werkende schildklier kan optreden als we een te hoge dosis van de medicatie gebruiken.
Andere alternatieven voor de behandeling van een trage schildklier
Sommige patiënten geven de voorkeur aan andere opties voor de behandeling van een trage schildklier, zoals:
- Combinatie van T3- en T4-tabletten. Deze pillen kunnen bijwerkingen veroorzaken, zoals angst. Desondanks doen sommige patiënten het beter met dit recept dan met alleen T4.
- Natuurlijke hormonen van de gedroogde schildklier van varkens of koeien. Een gedroogde schildklier van dieren kan helpen om onvoldoende hormonen te vervangen. Westerse artsen doen dit echter niet meer. Het probleem is namelijk dat verschillende partijen hiervan verschillende hoeveelheden T3 en T4 kunnen produceren. Als gevolg hiervan brengt het de gezondheid van de patiënt in gevaar.
