Het verliezen van iemand dicht bij ons is een onderdeel van het leven. Eigenlijk geldt dat als er iets zeker is in het leven, het de dood is.
Waar sommige culturen de dood vieren, zien andere het als een bevrijding van de ziel. In onze cultuur echter wordt het gezien als een tragedie. Verdriet, frustratie, woede… deze gevoelens en nog veel meer overweldigen ons. Soms, wanneer we ze even niet voelen, voelen we ons zelfs slecht daarover.
Maar kan het soms zo zijn dat als we huilen om het verlies van iemand, we eigenlijk verdrietig zijn om onszelf, nog meer dan om hen?
Afwijzing en verlies
Het is vreemd om na te denken over hoe we iets afwijzen wanneer er geen mogelijke oplossing voor is.
We praten veel over het accepteren van onze problemen en we proberen ze allemaal te accepteren. Waarom accepteren we de dood dan niet?
Stel jezelf eens voor dat een geliefde is overleden door bijvoorbeeld een ziekte zoals kanker. Het is pijnlijk, verwoestend en soms is er geen andere weg. Ondanks dat het pijn en verdrietig voelt, is het ook belangrijk om dit einde te accepteren. Zie de positieve kant ervan.
Na het zien van je geliefde met deze moeilijke en vreselijke ziekte, had je dan liever gewild dat hij of zij nog steeds in leven zou zijn? Dat hij met pijn en in angst had moeten leven? Of toch liever dat de dingen hun natuurlijke gang zouden gaan?
Afwijzing wanneer je iemand verliest komt uit een dieperliggend deel van je psyche. Het komt door een egoïstisch gevoel dat de overhand krijgt. Het laat alleen maar aan onszelf denken.
Verlies en afhankelijkheid
Er is een connectie tussen verlies en emotionele afhankelijkheid. Met koppels leidt dit vaak tot destructieve relaties; bij verlies leidt het tot een zelfdestructieve relatie.
Ineens voelen we ons alsof we niet kunnen leven zonder onze geliefde. Dit is eigenlijk ook het gene wat ons verdrietig maakt. Het is geen verdriet omdat hij of zij er niet meer is, maar omdat hij of zij ons in de steek heeft gelaten.
Dit is een erg egoïstische gedachte, vooral omdat je emoties de overhand hebben. Wij weten beter dan wie dan ook dat wanneer we dit kunnen accepteren en hier overheen kunnen stappen, we weer verder kunnen leven.
We stoppen onze energie, tijd en alles wat we hebben in het verdriet, niet door hen, maar door de situatie waarin we zitten. Wegrennen van de dood is echter geen optie. Het is iets wat we beter kunnen accepteren, omdat uiteindelijk de dood altijd zal winnen.
Het leven vraagt geen toestemming voor de dood
Het leven vraagt jou niet om toestemming om een geliefde van je af te nemen. Wanneer je het het minste verwacht, kaapt het degene weg die het meest voor jou betekent.
De consequenties hiervan kunnen verwoestend zijn als je niet hebt geleerd dit te accepteren. Wanneer je je verschuilt achter pijn, geef je het de voeding om te groeien tot het punt dat je niet verder kan gaan met je leven.
Het leven is niet verantwoordelijk voor hoe jij je voelt en hoe slecht dingen gaan wanneer je geliefde is overleden. Het is jouw verantwoordelijkheid om dit te accepteren zoals het is.
- Openhartig over de dood spreken
- Het geen taboe meer laten zijn
- Onecht verdriet omdat je je schuldig voelt ontwijken
Al deze dingen kunnen ons helpen om verder te gaan. Laat jezelf niet leiden door de menigte.
Het niet accepteren van de dood als een natuurlijk onderdeel van het leven is een van de vele negatieve dingen die in ons zit. De dood is echter iets natuurlijks. We kunnen er niet tegen vechten en het zal uiteindelijk iedereen overkomen.
