Grootouders gaan nooit echt dood. Hun nalatenschap blijft altijd bij ons en ze blijven doorleven in ons hart.
In een maatschappij gericht op materiële bezittingen zijn er maar weinig dingen die ons leven zo verrijken als de herinneringen aan de affectie van en de gedeelde verhalen en speciale momenten met onze grootouders.
Velen van ons hebben een favoriete oma of opa waar we vaak aan denken. Hun invloed op ons leven leeft door in onze familie, iedere keer dat wij iets doen dat uniek of speciaal was voor hen: het bakken van een cake volgens hun recept of keelpijn behandelen met een van hun recepten.
We houden hun herinnering in leven door ons te richten op wat echt belangrijk is in het leven: de herinnering aan degene van wie we houden en de mensen die het meest voor ons betekenen.
We nodigen je uit om hier vandaag op te reflecteren met ons.
Grootouders gaan niet dood, ze blijven leven in ons hart
Een van de moeilijkste momenten in het leven is afscheid nemen van grootouders tijdens je jeugd. Als volwassene heeft verlies een andere invloed, omdat we zo veel hulpmiddelen hebben om met dit pijnlijke onderdeel van het leven om te gaan.
Wat is de beste manier om een kind te helpen met het afscheid nemen van hun grootouders? We zullen je een aantal stappen laten zien die zullen helpen.
Als de kleintjes verdriet hebben
Ieder kind heeft verdriet als ze geconfronteerd worden met het verlies van iemand die belangrijk voor ze was. Het is iets dat onvergetelijk is en, hoewel het lijkt alsof het goed gaat met het kind, ze zullen subtiele hints laten zien hoe ze het van binnen ervaren.
Kinderdeskundigen raden aan om eerlijk te zijn tegen kinderen en voorzichtig te zijn met de woorden die je kiest. Gebruik geen metaforen zoals: “Opa is nu bij de engelen” of “Oma rust alleen even uit”.
Manieren om je kind te helpen
- Gebruik geen uitdrukkingen die een kind kunnen verwarren. Omdat dit hun eerste ervaring is met de dood, moeten ze leren wat dit betekent: dat ze hun opa of oma niet meer zullen zien, maar dat we iedere dag met liefde aan ze denken.
- Nog iets om aan te denken is hun wens om zich emotioneel te uiten. Verberg je verdriet niet om te voorkomen dat je kinderen zien dat je pijn hebt. Anders zullen ze leren dat het acceptabel is om je gevoelens te verbergen.
- Wees niet bang om het te uiten en je kinderen te laten huilen als ze dat nodig hebben.
- We moeten leren om te zien wanneer een kind pijn heeft. Ze zullen waarschijnlijk nog niet kunnen verwerken wat er is gebeurd totdat ze wat ouder zijn. Je kunt het echter wel zien in hun tekeningen, stilte en zelfs nachtmerries.
- Een andere fout die veel ouders maken, is hun kinderen tegen te houden als ze afscheid willen nemen van hun grootouders of niet bij de begrafenis aanwezig laten zijn. Of we het nu leuk vinden of niet, afscheid nemen van een grootouder die is overleden maakt deel uit van het verwerkingsproces van een kind.
Natuurlijk is de reactie van een kind op de dood van een grootouder afhankelijk van de leeftijd van het kind. We kunnen aannemen dat vanaf de leeftijd van 6 of 7 een kind dit moeilijke aspect van het leven wel begint te begrijpen: we moeten allemaal op een bepaald moment afscheid nemen van onze grootouders.
Wat ze achterlaten
Een grootouder kan een huis achterlaten, een appelkwekerij of prachtig zilvergoed van meer dan honderd jaar oud. Maar dit betekent niets voor het hart.
Grootouders waren ooit de ouders die ons hebben geholpen om te worden wie wij vandaag de dag zijn. Ze hebben natuurlijk ook fouten gemaakt, maar dat weegt niet op tegen wat ze voor ons hebben gedaan.
- De nalatenschap van een grootouder wordt hierdoor verdubbeld en ontzettend krachtig. Ze staan symbool voor familiebanden en een gemeenschappelijke identiteit die we niet kunnen en moeten vergeten.
- Een kind zal altijd de momenten die hij of zij met zijn grootouders heeft gedeeld koesteren. Omdat deze relatie anders is dan de relatie met zijn ouders: het is warm en volledig emotioneel.
- Een tapijt geweven met duizenden verhalen, middagwandelingen van school naar huis. Ze leven voort in onze herinneringen, zoals een taart met een onmiskenbare geur die we ons nog steeds herinneren en een stem die we nooit zullen vergeten.
Afscheid nemen van een grootouder die zo veel voor ons heeft gedaan is nooit makkelijk. Opgroeien en volwassen worden betekent echter dat we deze pijnlijke momenten onder ogen moeten zien.
Ze zijn niet dood, ze leven nog steeds voort in onze harten en daar houden ze nog steeds van ons. We houden ze in leven door die waardevolle gift die we delen: de gave van herinnering.
