Dit is een van die uiterst positieve verhalen, vol hoop, die we graag met je delen. Onze held in dit verhaal is James Harrison, een 78-jarige man uit Australië die bloed doneert. Hij staat beter bekend als ‘de man met de gouden arm’. Leer samen met ons meer over zijn geweldige verhaal.
James heeft een normaal leven in Australië, waar hij geniet van de rust van zijn oude dag en het gezelschap van zijn dochter en vooral zijn kleinkinderen. Sommige mensen zouden hem misschien geen held noemen, maar dankzij de zeer bijzondere inhoudswaarde van zijn bloed, kunnen twee miljoen mensen nog steeds van het leven genieten.
De vreemde toevalligheden van het leven…
Toen James Harrison slechts 14 jaar oud was, overkwam hem iets waardoor de jonge tiener op het randje van de dood was. Na een ongeval waren dokteren gedwongen een van zijn longen te verwijderen.
Harrison bracht meerdere weken door op de intensive care en kreeg daar een aantal transfusies. Zijn moeder legde hem uit dat de doktoren bijna dertien liter bloed moesten gebruiken om hem in leven te houden.
Sterk onder de indruk van het gegeven dat een aantal mensen die hij niet eens kende vrijwillig bereid waren om hem bloed te doneren om zijn leven te redden, besloot James dat hij zodra hij 18 was zelf ook bloed zou doneren.
En dit deed hij ook. Maar misschien wel het laatste dat hij verwachtte, was dat hij de dag na zijn eerste donatie gebeld zou worden door het ziekenhuis om hem te vragen of hij direct naar het ziekenhuis kon komen…
De situatie in Australië
In de jaren 60 van de vorige eeuw was het aantal kindersterftes en miskramen in Australië zeer hoog. Het Rode Kruis herinnert ons aan dit gegeven, het was werkelijk verschrikkelijk.
Veel vrouwen kregen een miskraam of verloren hun baby’s, maar niemand wist wat de oorzaak hiervan was. Andere vrouwen baarden kinderen met ernstige afwijkingen, waardoor de kindjes binnen enkele dagen overleden. Wat was de oorzaak?
Het was rhesusziekte. Dit is een verschrikkelijke ziekte waarbij het immuunsysteem van de moeder de foetus ziet als een vijand en de foetus dus aanvalt om het lichaam van de moeder te beschermen. Vandaar de miskramen en afwijkingen.
Dit komt doordat het bloed van de zwangere vrouw de gevreesde negatieve rhesusfactor (Rh) kan bevatten. Dit wordt nog zwaarder gemaakt door het gegeven dat de vader de positieve rhesusfactor aan de baby kan overdragen.
Rhesusziekte is dodelijk voor de baby en heeft een ernstige psychologische invloed op de moeder, die denkt dat haar eigen antilichamen de foetus aanvallen.
Dankzij James Harrison is hier echter drastisch verandering in gekomen. Na zijn eerste donatie realiseerden de doktoren zich dat het bloed van James erg bijzonder was:
- Zijn bloed bevatte een soort antilichaam dat deze immuunziekte kon bestrijden.
- Dankzij zijn bloed waren doktoren in staat een vaccin te synthetiseren dat ‘Anti-D’ genoemd wordt. Dit vaccin voorkomt dat vrouwen die de negatieve rhesusfactor bij zich dragen tijdens de zwangerschap antilichamen ontwikkelen.
- Meer dan 17% van de vrouwen in Australië draagt deze factor in haar bloed. De hulp die het bloed van James Harrison biedt is dus tot op de dag van vandaag nog zeer belangrijk.
Een geschenk in het bloed van James Harrison
Volgens de gegevens van het Rode Kruis heeft het bloed van James het leven van miljoenen baby’s gered. Twee miljoen zuigelingen werden op de wereld gebracht zonder complicaties en leven normale levens zonder last te hebben van enige gevolgen.
Het meest wonderbaarlijke aan dit verhaal, is dat hoewel James meer dan blij was om hoop te bieden aan al deze kinderen, hij niet kan ontkennen dat het gegeven dat hij ooit besloot om bloed te doneren hem de meeste voldoening gaf, doordat hij hierdoor ook het leven van zijn eigen kleinzoon heeft kunnen redden.
Door de vreemde toevalligheden van het leven bleek de dochter van James ook de negatieve rhesusfactor te dragen. Zijn kleinzoon heeft dus veel reden om hem eeuwig dankbaar te zijn.
Het bloed van James Harrison, een bron van hoop voor miljoenen baby’s
Je vraagt je nu misschien af waarom het bloed van James dit antilichaam bevat. Was het het lot? Was het genetisch bepaald? Volgens deskundigen ligt de oorzaak bij het ongeluk dat hij zelf heeft gehad toen hij 14 was.
De behandeling die hij toentertijd ontving en het gegeven dat hij verscheidene donaties had gekregen van verschillende mensen hebben ervoor gezorgd dat zijn lichaam spontaan dit antilichaam begon aan te maken.
Doktoren kunnen hier echter niet zeker van zijn. Wij bedanken James dat hij door blijft gaan met zijn goede werk, ook al zorgt zijn angst voor naalden, zoals hij zelf aangeeft, er elke keer voor dat wanneer hij bloed doneert, hij de andere kant op kijkt.
Op dit punt vraag je je misschien af, ‘wat zal er gebeuren als James niet langer bij ons is?’ Volgens doktoren zouden er meer mensen moeten bestaan die dit antilichaam hebben.
We wachten simpelweg op de kans om een andere donor te ontvangen wiens bloed dezelfde eigenschappen heeft, nog een anonieme held met een ‘gouden arm’ die onwetend een bron van leven in zijn bloed draagt. Wonderbaarlijk of niet?
